Ніва № 20 (3340), 17 мая 2020 г.

Пра-дом прадам

Міхал АНДРАСЮК

У сваю краіну вечнай лоўлі каты выпраўляюцца крадком. Прадчуваючы блізкую смерць, кот сыходзіць з дому, зашываецца ў цёмны куток, у хмызняк, абы падалей ад чалавечых вачэй. Канешне, маюцца на ўвазе тыя коцікі, у каго застаўся хоць які лапік свайго панадворка, свой куст, свая схованка пад падрубай старой стадолы. А куды спратацца ўсім гэтым Мурлыкам, Рудзікам і Пушкам, што ўслед за чалавекам ускараскаліся на дзясятыя-дваццатыя паверхі бетонных хмарачосаў?

З людзьмі зусім не так. Добрая, лёгкая чалавечая смерць абумоўленая супакойлівым дыханнем родных сцен, палётам у вечнасць наўпрост са сваёй падушкі, пасля развітання з самымі блізкімі людзьмі — дзецьмі, унукамі...

Прадчуваючы гора-бяду людзі вяртаюцца дамоў. Бяда нашых часоў мае імя каранавірус і прыйшла не папярэджаная воклічамі вяшчальнікаў, ні нервовымі перамовамі дыпламатаў, ні аператыўна-тактычнымі перамяшчэннямі армій. Проста — прыйшла. Першымі кінуліся ва ўцёкі гастарбайтары. Безабаронныя, адзінокія ў мільённых натоўпах, з Нямеччыны, Бельгіі, Вялікабрытаніі і іншых краін сытага Захаду паімчалі на свае Малыя Радзімы, раскінутыя ў прыцемках беднага Усходу. І Польшча з Беласточчынай тут не адзіны адрас.

„Ды сядзелі б ужо ў сваіх замежных эдэмах, а то прывалакуць нам чорт ведае якую заразу”, — пачулася ў народзе.

Кожны чалавек мае права вярнуцца на Радзіму, хацелася адказаць на такія заклікі. Але я маўчаў. Калі вайна з каранавірусам набрала (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF