Ніва № 19 (3339), 10 мая 2020 г.
Усё залежыць ад таго, што перакажам нашым дзеткамГанна КАНДРАЦЮКЕва Люнда (з дому Галёнка) нарадзілася ў вёсцы Барок каля Гайнаўкі. Пачатковую адукацыю атрымала ў Арэшкаве, а далей у Новым Беразове. Пасля паступіла ў Гайнаўскі белліцэй, затым закончыла беларускую філалогію на Універсітэце ў Беластоку. Сёння жыве ў Істоку, што ў гміне ДубічыЦаркоўныя, дзе працуе настаўніцай. Пра свае хобі кажа: „я вельмі люблю спяваць”. Спадарыня Ева спявае ў калектыве «На шчасце», які дзейнічае ў Дубіцкім доме культуры. — Чаму Вы сталі настаўнікам беларускай мовы? — З беларускай мовай я звязана ад пачатку свайго жыцця. У маёй роднай хаце бацькі гаварылі на нашай дыялектнай беларускай мове, потым пачатковая школа з беларускай мовай, ліцэй у Гайнаўцы (таксама з беларускай мовай). Тады я рашыла, што хачу далей вывучаць беларускую мову. І так гэта пачалося. — Хто для Вас ідэал настаўніка роднай мовы? — Ідэалам настаўніка роднай мовы была мая настаўніца, якая вучыла мяне ў пачатковай школе — спадарыня Бэбко. Ніколі не забуду яе ўрокаў і казак, якія так цудоўна нам расказвала і якія засталіся ў маёй памяці да сённяшніх дзён. — Ці супрацоўнічаеце з настаўнікамі беларускай мовы ў іншых школах? Калі так, назавіце сваіх сяброў. — Супрацоўніцтва і абмен вопытам неабходныя, каб узбагаціць урокі беларускай мовы. Абавязкова пры гэтым хачу ўспомніць імёны маіх сябровак, з якімі я супрацоўнічаю. Гэта Эліза, Яланта, (...) |