Ніва № 19 (3339), 10 мая 2020 г.

Чорт не прыгожы

Міраслаў ГРЫКА

Некалькі тыдняў таму я проста звар’яцеў ад страты файла з фатаграфіяй «Сустрэча са Славянкай». Неацэнны фатаграфік Ян даслаў мне яго па электроннай пошце, і адразу мяне зачараваў, ды праз некаторы час я зачыніў файл, каб унутрана супакоіцца. Я выпрабаваў прыгажосць ва ўсёй яе прастаце. Зачыняючы файл, я, напэўна, націснуў няправільную клавішу, таму што калі ён зноў адкрыўся, аказаўся пустым. Дарэмна шукаў я ўва ўсёй скрынцы. Пікселі, якія складваліся на фота Яна, назаўсёды зніклі. Нібы д’ябал прыкрыў іх хвастом. Эх, я ўспомніў словы з «Вяселля» Выспянскага: «меў ты залаты рог...».

Прыгажосць і асабліва прыгожыя ідэі нас здзіўляюць. Яны з’яўляюцца раптоўна і нікуды не знікаюць, як быццам хочуць толькі на імгненне заззяць, нацешыць сваім святлом і прабудзіць чалавечыя чаканні і спадзяюцца толькі пакінуць у яго свядомасці толькі свае недасканалыя абрысы, незразумелы след, бо неўзабаве пасля гэтага беспаваротна яны раскінуцца ў цемры маўклівай свядомасці. З гэтага пункту гледжання здаецца, што адзінае, што з’яўляецца пастаянным, гэта... брыдота. Экзістэнцыяльныя прыцемкі, душэўны мул. Хіба чалавечы мозг дэманструе глыбокую агіду, нават паталагічную індывідуальную непераноснасць да прыгожага? І гэтую прыгажосць ён жорстка адхіляе? Вельмі засмуціла мяне гэтая магчымасць. Я шмат разоў перажываў гэты стан, стан абсалютнага расчаравання. Бо як жа балюча дакранацца да нечага пачуццёвага, што ў момант свае прысутнасці хавае (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF