Ніва № 17 (3337), 26 красавіка 2020 г.
Трапяткая душа мастака...Тамара ЛАЎРАНЧУКЗ Дзмітровічамі цесна звязаны лёс Васіля Жуковіча — паэта, празаіка, перакладчыка, публіцыста, аўтара сарака выданняў (дарэчы 17 студзеня бягучага года ён быў удастоены звання „Ганаровы грамадзянін Камянецкага раёна”). Нарадзіўся наш зямляк 80 год таму ў Забалоцці. „Маё Забалоцце — гэта не вёска, а паселішча хутароў у адным з заходніх раёнаў Беларусі. Не шукайце гэтага кутка на зямлі: няма ўжо нават балота, якое аддзяляла хутары ад сяла Дзяніскавічы (Дзмітровічы — Т. Л.). Скончыўшы Дзмітровіцкую дзесяцігодку, падаўся ў Брэст, дзе неўзабаве стаў студэнтам філалагічнага факультэта Педагагічнага інстытута. Падрабязнае апісанне яго студэнцкага (і не толькі) жыцця знайшла ў ягонай аповесці „Як адна вясна...”. Чытаючы старонкі твора, без цяжкасці за незнаёмымі прозвішчамі ўзгадала сапраўдныя імёны: Міша Тачыла (Міхась Тычына), Валодзя Ражэвіч (Васіль Жуковіч), Павел Панчук (Пётр Пінчук), куратар Андрэй Андрэевіч Калеснік (Уладзімір Андрэевіч Калеснік) і г.д. Васіль ужо ў студэнцкія гады пісаў вершы, якія час ад часу друкаваліся ў асобных выданнях. У аўтобусе еду, а побач — дзяўчына адна. „Прыгажуня! Хаця б не паспела сысці...” Што таіць — даспадобы яна. Закрануць — не хапае смеласці. Ну а тут, як на зло, пазірае народ, Як на зло тут — прамая вуліца... Эй, шафёр, дай круты паварот — І дзяўчына сама (...) |