Ніва № 12 (3332), 22 сакавіка 2020 г.

Час матрошкі

Міраслаў ГРЫКА

Каранавірус зжэр мяса з крамных паліц! Я не ведаю, як у іншым месцы, але няма нават грама сырой каркоўкі ці курынай ножкі ў нарваўскіх крамах. Хапае вяндлін, але ўжо курынай печані ці нават індычай галёнкі не ўбачыш. Ёсць макароны і кансерваваная ежа. Гэта я бачыў, калі ў мінулую пятніцу хадзіў па крамах як штотыдзень. Вялікіх праблем з хлебам няма. У Нью-Йорку затое, адкуль штодня атрымліваю навіны «з першых рук», халадзільныя прылаўкі гнуцца ад мяса, а прапалі макароны і прадукты запячатаныя ў бляшанкі і слоікі. Не хапае там вады ў бутэльках і сокаў. А ў нарваўскіх крамах купім усё, чаго няма ў Нью-Йорку — і макароны, і крупу, і тлушчы ды сокі, і мінеральную ваду. Жыві, не памірай! Усё ж чалавек не жыве галёнкай; яму трэба хлеб і вада. Ну, можа яшчэ тварог з зялёнай цыбулькай.

Мне падабаюцца раніцы. Здаецца, яны нерухома вісяць як стракозы. І яны застаюцца ў завісі, пакуль я не скончу сваю першую каву. І я магу папіваць яе на працягу любога часу. Толькі ўсё мае свой непазбежны канец. І раніцы, і дні, і месяцы... Чым старэйшы я станаўлюся, тым больш паскараецца час. Унутры мяне. Дні, тыдні, месяцы, гады — падобныя адзін на аднаго, усе яны ўціскаюцца адзін у аднаго, як у рускай матрошцы. Час у маёй памяці быццам згушчаецца, нібы паскараецца. Толькі мяне самога ўсё менш і менш. Я амаль не бачу людзей, хаця б здалёк. Нікога не сустракаю, за выключэннем сустрэч у тэрміновых пытаннях. А гэтых спраў, супольных для маіх (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF