Ці разбіць люстэрка?

Міраслаў ГРЫКА

Пішучы гэты тэкст, я час ад часу паглядаю ў акно. Ужо відно, але яшчэ не светла — раніца ў вёсцы... Мой сад у жаласнай расхлістанасці восені б’ецца ў шыбу, як начны матыль, згублены ў святле лямпы. Павеяла песімізмам, страхам ад хуткацечнасці... Геній бесклапотнай маладосці, які непадзельна кіраваў маім часам, незваротна ўпаў, рыючы кірпатым носам у зямлю. Але ён устае, абапіраючыся на кіёк, кашляючы, але ж і поўны надзеі. Ён яшчэ не паддаўся, ён усё яшчэ хоча ляцець — ужо вялы, як апалы лісток. Дык я аптыміст? Я не магу гэтага сказаць пра сябе. Напэўна, з за восені. Гэта не значыць, што ў мяне ёсць схільнасць да песімізму, да дэпрэсіі восеньскага змяркання, да тугі ад закароткіх гадзін дня і задоўгіх начэй. Я ніколі не быў песімістам, але ніколі не быў аптымістам. Я проста сутыкаўся з кожнай падзеяй, добрай ці дрэннай, выкліканай няўрымслівым цячэннем часу і якая па сутнасці не з’яўляецца ні добрай, ні дрэннай. Яна становіцца толькі рэзультатам нашага індывідуальнага выбару, які мы робім у выніку гэтых падзей. Яны дрэнныя ці добрыя? Ніколі самі падзеі і тыя амаль незаўважныя, як сустрэча добразычлівага чалавека, і такія відовішчныя, як, напрыклад, суседская сварка альбо не дай Бог, хвароба. Дарэчы, мне падаецца, што корань «здарэння» — гэта «дарэнне», і калі так — тады правільным коранем слова быў бы «дар». У гэтым выпадку ў нашых вачах адкрыўся б правільны сэнс падзей, якія ў гэтым новым ракурсе павінны быць (...)