Даехалі на прэмію

Віктар САЗОНАЎ

Зранку дзень не задаўся. Неба было хмурае, пачынаў час ад часу імгліць дробны дождж, машыну прыпаркаваць ля аўтавакзала, куды прыехаў маршрутным бусікам Беласток — Гародня галоўны рэдактар тыднёвіка беларусаў у Польшчы „Ніва” Яўген Вапа, не ўяўлялася мажлівым. Усё навокал было забіта легкавікамі і аўтобусамі, якія, здаецца, соўгаліся туды-сюды хаатычна і зусім без усялякай логікі, ды прыехалі на вакзал выключна для таго, каб не даць прыпаркавацца майму «SEAT Аlhambra» і сустрэць беластоцкага госця належным чынам, з уласцівай тут нам беларускай шчырасцю, з такой жа, як і яны там, у Беластоку, сустракаюць нас. Беларусы ў гэтым сэнсе практычна не адрозніваюцца па абодва бакі сённяшняй мяжы.

Ну і халера з імі, з тымі легкавікамі. Дасведчаны ў падарожжах Яўген Вапа хутка ўгледзеў маю тэхніку і ўжо седзячы ў салоне машыны лаканічна і хутка агучыў свае планы:

— Заўтра маю шмат спраў, таму мушу як мага раней патрапіць у Беласток. Квіток трэба купіць зараз, на першы ранішні аўтобус, каб была поўная яснасць. І адразу едзем у Менск. Хачу перад пачаткам урачыстасцей па ўручэнні прэміі імя Наталлі Арсенневай зрабіць яшчэ некалькі працоўных спатканняў. А то пасля не будзе часу. Адразу пасля ўручэння прэміі трэба вяртацца назад. Прывітанне, — нарэшце паздароўкаўся, не забыўся.

— Прывітанне, — рэагую на яго апошняе слова. — А можна яшчэ раз пра планы? Што ты там казаў пра вяртанне ў Беласток?

Яўген (...)