Толькі адна праблема

Міраслаў ГРЫКА

Ідэя „Польшча пад крыжам” — вельмі інтрыгуючая! Акцыя, заснаваная на ёй, якая ахапіла многія гарады ў мінулыя выходныя, сабраўшы тысячы вернікаў, безумоўна, убачыць сур’ёзны сацыялагічны аналіз. Гаворка пра дзясяткі, калі не сотні, тысяч людзей, якія ў рэлігійным акце зноў даверылі жыццё Хрыстоваму крыжу і яго бясспрэчным каштоўнасцям. Крыж? Я да яго нічога не маю. Паважаю ягоную сімволіку. Я не маю нічога да яго руплівага абажання. Калі б усё натхняла непераадольная патрэба ў калектыўным удзеле, спантанная праява веры ... Эх, калі б! Я пішу гэтыя словы свежа, таму не маю поўнага разумення таго, што дзеянне мела на мэце раскрыць або асвятліць. Наколькі гэта было звязана з іх відавочным саюзам — і наколькі цудоўна ажыўленай рэлігійнасцю маіх землякоў. У адным я ўпэўнены, што лепш мне ўбачыць іх пад... прэнгерам. Няхай яны раскрыюць усе свае (чалавечыя ці нацыянальныя?) грахі, усе гэтыя заганы, бяздзейнасць. Няхай яны самабічуюцца. Неабавязкова фізічна. Для іх дастаткова зрабіць надзейны агляд сумлення. Факт, гэта патрабуе шмат мужнасці і нават нейкай духоўнай непахіснасці, што з’яўляецца самым складаным. Я гэта ведаю, але трэба пастаянна спрабаваць пераадолець цывільную баязлівасць.

Скажам прама: нягледзячы на ілюзорнасць такога знешняга парадку і адноснага росквіту, калектыўны стан унутранай трывожнасці становіцца ўсё больш прыкметным. Гэта нявызначаны стан. Падступны — таму што неназваны. Амаль (...)