Высыхаючыя студні

Міраслаў ГРЫКА

Мой агарод паціху памірае — студня высыхае. Тое ж і ў суседзяў. Няёмка хадзіць да іх з просьбай пра вядро вады. Бо што з аднаго вядзерца? Восем было б недастаткова. Усім патрэбна вада. Для сябе, для агарода, для кветкавых загонаў. Але ў студнях становіцца менш вады. Менш на паўкруга, на чвэрць. У іншых толькі бруднае балота. Гэта ў маёй вёсцы. Вядома, у іншых таксама. Дэфіцыт вады з году ў год павялічваецца. Але, здаецца, мы недаацэньваем гэты факт. Бо летам ідзе дождж, зімой снег, рэкі ўсё яшчэ цякуць. Дык мы паціскаем плячыма. Ну, вады ў студнях усё менш — маем ваду ў водаправодах. Але ў сёлетняе лета ў некалькіх камунальных сетках не хапала пітнай вады. Гэта былі вялікія гарады. Гарады без вады! Ці трэба больш віднае папярэджанне? Што там гарады! Вёска таксама прагне вады. У нашай вёсцы дваццаць пастаянных жыхароў, дзясятак курэй і пяць авечак. Для людзей вады дастаткова для тонкай гарбаты ці супу. Для курэй ці авечак таксама хопіць у смагу. А як быць з вёскамі, дзе маштабная свінагадоўля і жывёлагадоўля? Там, напэўна, выкарыстоўваюцца глыбокія студні. На жаль, высыхаюць не толькі дробныя крыніцы, але і глыбокія. Вада быццам адыходзіць ад чалавека, ратуючыся ад яго неабдуманай сілы. Гаворка ідзе пра матэрыяльны аспект. Але ёсць і духоўны. Што будзе, калі высахне «Крыначка»? Уявіце толькі тыя сотні паломнікаў, моўчкі стаяўшых над студняй, дзе заўсёды была святая вада. Над студняй высахлай да дна? Гэта сапраўды (...)