Калодзеж жыцця

Яўген ВАПА

«А жара сцяной стаіць. Выйшаўшы на двор, гатова цябе забіць», — такімі словамі прывітаў мяне на мінулым тыдні мой бацька, калі я завітаў у свой родны дом. Пасля гарадской парылкі некалькі дзён пабыўкі ў роднай вёсцы здавалася мне спачатку проста збаўленнем. Але жара і тут бязлітасна ўварвалася ў драўляныя і мураваныя хаты. Каб жыць, засталося толькі многа піць. Зразумела, маецца на ўвазе толькі і выключна вада. Яда зусім не ўваходзіла ў рот. Піць хацелі ўсе — людзі, жывёла, агароды. Асабліва тыя апошнія глыталі ў сябе ваду быццам тыя ненасытныя цмокі. Ужо і так перацярэбленая з вясны агародніна і садавіна пасля нядаўніх прымаразкаў сутыкнулася зараз з паўсюднай засухай. Дзе, як дзе, але пад пушчай цягам апошніх тыдняў не ўпала аніводная кропля вады. Таму карпатлівыя ўладальнікі экалагічных загонаў безупынна падлівалі сваю расліннасць, каб не дапусціць да змарнавання сваёй цяжкай працы. Хапіла ім глянуць на выпаленыя сонцам панадворкі, дзе як на бубне не было відаць аніводнай раслінкі. Адна карысць з таго, бо як вядома, беларус мусіць знайсці чым пацешыць сябе ў кожнай цяжкай хвіліне, то факт, што перад хатамі перасталі гудзець газонакасілкі. Тады менавіта ранкамі ў абсалютнай цішыні можна было захапляцца птушынымі спевамі. А птушак, якія сваімі спевамі і разнароднасцю заварожвалі мяне і схілялі да назіранняў за імі, проста процьма. Толькі жара вельмі хутка заганяла ізноў у хату.

Але вернемся да вады і падлівання. У (...)