Арліцы з Навіцкавіч

Ганна КАНДРАЦЮК

— Ого! Цябе ўсюды так сустракаюць? — кажу з нехаванай зайздрасцю Дарку Фіёніку.

— А гэта, тое... — усміхаецца ён у адказ, сам заварожаны карцінкай. І з любасцю ўзіраецца на спадарынь, што як вавёркі ўвіхаюцца ля стала.

На добрую справу ўсё тут па старой звычцы. Пушчанскія людзі заўсёды сустракаюць гасцей ядой, асабліва тых з далёкай дарогі, тых дарагіх і чаканых.

Праўда, Навіцкавічы не за гарамі і пры польскай мяжы. Мясціна распаложана на рацэ Правая Лясная, сем кіламетраў ад Камянца. А мы завіталі ў Дом культуры, што красуецца на сярэдзіне вялізнай вёскі, цэнтра сельсавета. Да пявунь з народнага калектыву Орліца. Яны партнёры і сябры Музея ў Студзіводах.

— А вы кофе ці чай будзеце піць? — пытаюць нас.

— Каву, калі можна.

— Можна, вядома можна. Да кавы шчэ і чарачку трэба...

— А я то гляджу і думаю, адкуль вы гэта ўсё даносіце? — перакідаецца слоўцам сябра.

Усё адбываецца вокамгненна. Цягам некалькіх хвілін ужо ўгінаецца стол. На ім талеркі з мясам, з хатнім паштэтам, з гурбай бутэрбродаў ды кісласалодкія агурочкі са слоіка. Аднак спадарыні запрашаюць за стол з пэўным хваляваннем:

— Каб ведалі раней, што прыедзеце, — кажуць быццам у апраўданне, — то лепш бы падрыхтаваліся. А так, не было калі, усё бягом, усё на ляту! Выбачайце, калі што не так...

— Усё ёсць, усё як трэба, — кажам.

Ну, чыстая селебрацыя народнай (...)