У Дзмітровічах, на Камянеччыне

Ганна КАНДРАЦЮК

— Сто разоў праязджаў і ніколі не быў усярэдзіне, — кажа Дарафей Фіёнік.

Ківаю галавой у знак згоды.

— І я заўсёды цалавала ў клямку, — сцвярджаю з недаверам.

Пераступаем парог у прытвор СпасаПраабражэнскай царквы ў Дзмітровічах.

— Заходзьце, заходзьце, — заклікаюць усярэдзіну ветлівыя жаночыя галасы.

Падбадзёрвае нас выпадковасць, якую часам называюць «шчасцем». Каб прыехалі пяць хвілін пазней, нікога ўжо не заспелі б.

— О, то вам пошчастыло! — кажа адна з жанчын. — А мы толькі што прыбралі і ўжо выходзілі...

— Ну, пашчасціла, — падтакваем, — пашчасціла!.

За сціплым абменам слоў скрываецца шмат недарэчных перашкод, якіх немагчыма абысці без дакладнага плана, ранейшых захадаў і дамоваў. Карацей, вясковыя цэрквы ў Беларусі закрытыя на тры замкі. Іх адкрываюць адно ў час багаслужбы, ды і то не ў кожнае свята. Бывае, адзін святар абслугоўвае дзветры парафіі. Кантактавацца трэба па тэлефоне. І гэта яшчэ нічога не абяцае і не гарантуе поспеху. На Камянеччыне інстытут плябаніі практычна не існуе.

— Наш бацюшко наязджае ажно з Берасця, — кажуць жанчыны, — бо тут няма такіх умоў, каб пасяліць яго з сям’ёй. І людзі не надта горнуцца да царквы, — у голасе субяседніц адчуваецца бездапаможнасць. — Вось у нядзельку прыйдзе пяцьдзесяць старых, то і ўсё, на ўсю парафію з шаснаццаці вёсак.

Царква ў Дзмітровічах прамаўляе як «вароты» ў Белавежскую (...)