Грузія — мая любоў (частка 6)

Мікола ВАЎРАНЮК

Swanowie są dumni ze swoich dróg i z tego, jak niebezpiecznie po nich jeździć. Przykładem może być ten oto, raczej kiepski, swański dowcip: Człowiek z nizin zapytał pewnego Swana, czy droga do Mestii jest dobra. Swan odpowiada, że są dwie drogi — jedna dobra, druga zła. Droga, z której twój samochód spadnie do rzeki i nigdy nie zostanie odnaleziony, to ta zła; droga, z której twój samochód spadnie do rzeki, ale twoje ciało zostanie wyłowione to ta dobra. Tony Anderson, Proch i chleb. Wędrówki przez góry Gruzji.

Іраклі сам вызначыў сабе ролю тамады, пры чым вельмі стараўся, каб мы адчулі сапраўдны, традыцыйны дух грузінскай супры. Першы тост прыпадняў за Усявышняга і створаны ім свет, у якім маем шчасце жыць, другі — за Грузію, найпрыгажэйшую і найлепшую краіну на Зямлі. Трэці прысвячаўся памяці продкаў, а чацвёрты быў за паспяховае жыццё нашых дзяцей. Тут Аліна не стрымалася. Плечы ўздрыгануліся ад нягучнага рыдання, а па шчоках пакаціліся вялікія, бы гарох, слёзы. Толькі мы так умеем, — усхліпвала мне ў рукаў, — знайсці на сябе пастку і яшчэ за гэта заплаціць. Я зразумеў, што яна згубіла надзею пабачыць калінебудзь нашых дзяцей, якія засталіся далёкадалёка ад сванскай вёскі Ушгулі, пра якую ўсе грузіны з гонарам кажуць, што гэта найвышэй распаложаная мясцовасць у Еўропе. Нам было не да разважанняў, ці Каўказ, гэта яшчэ Еўропа, бо ў вачах увесь час стаялі вобразы дарогі, па якой мы дабіраліся з Местыі ў (...)