Гузік ды гаплік

Міраслаў ГРЫКА

Ужо некалькі няладных гадоў Расія тузае Украіну. Нядаўна ўзялася за Беларусь. Ці гэта мае адцягнуць увагу ад таго, што цяпер адбываецца на ўкраінскарасійскай мяжы? А там вельмі кепска. Ці справа ў чымсьці іншым? Разбудоўваючы ваенны патэнцыял да ўзроўню «крытычнай масы», якая, у сваю чаргу, ініцыюе ваенны выбух, Пуцін паранейшаму, здаецца, стараецца пазбегнуць адкрытага ваеннага супрацьстаяння... з Украінай? З Еўропай? Са светам? Перш за ўсё, старанна хаваючы ад міжнароднай грамадскай думкі гатоўнасць дзяржавы да вайны. У той жа час падтрымлівае грамадства ў патрыятызме, які мяжуе з істэрыяй, з чаго можна высноўваць, аднак, што рыхтуе іх ментальна на ролю гарматнага мяса, аднак, што моцна падкрэсліваецца ў мясцовых СМІ, выключна ў мэтах самаабароны. Аднак, пярэднія лініі, нанесеныя на стратэгічных картах Пуціна, расійскія межы паступова рухаюць наперад. Расія неабавязкова вядзе толькі ўзброеныя, хоць напаўяўныя зачэпныя аперацыі ды прытым у самым цэнтры Еўропы, як у выпадку Украіны, але і выкарыстоўвае крывадушную дыпламатыю, змасаваную прапаганду ў цэлым зямным шары, або, як гэта паказвае прыклад лукашэнкаўскай Беларусі, выкарыстоўваючы супраць яе палітычны шантаж і індактрынацыйную дыверсію. Дарэчы, Гітлер ужываў тыя ж метады. Што да Беларусі, то яны праяўляюцца апошнім часам у заявах расійскіх палітыкаў, адназначна намякаючых, што гэтая дзяржава можа разлічваць на далейшую фінансавую падтрымку з Масквы толькі пры ўмове, (...)