Трымацьмем свайго берага

Міраслаў ГРЫКА

Напісаная ў ньюйоркскі час, дзясятак гадоў назад: «Невядома чаму, насніліся мне гадзюкі. Ці азначае гэта штонебудзь? Тыдзень працую на гмаху, які прымыкае да Trump Tower. Манхэтэнэнскія вятры моцна трасуць кладкай, на якой вісім з маім мексіканскім спадарожнікам Хесусам. У сцяне хмарачоса выкоўваем цагляную абліцоўку. Некалькі дзясяткаў паверхаў над зямлёй. Але ў нас ёсць выдатны від на Цэнтральны парк. Па азерцы плаваюць лодачкі. Чалавечкі не большыя чым кузуркі шпацыруюць па дарожках звілістых як Нарва паміж ліліпуцкімі купкамі дрэў. Папрацаваўшы, супольная трапеза з Хесусам на плошчы Union Square. — Эх, — уздыхнуў я над недапітай шклянкай кокаколы, — каб ты яшчэ мог ператварыць яе ў... тэкілу, Хесус! Мы рассталіся на станцыі метро ля Грандстрыт. Хесус спяшаўся да сваёй чыкіты, а я, як правіла, ніколі не ў спешцы, з перакананнем, што ўсё мае свой час. Удалечыні ад станцыі, на аўтобусным прыпынку Q59 нейкі вар’ят, а, магчыма, п’яны чалавек жорстка лаяў сябе самога. Ён быў велізарны ростам, і што дзіўна, у расхрыстаным плашчы здаваўся такі растапыраны, як жахлівае птушыдла з апаўшымі крыламі. — Трэба пільнавацца! Сцеражыся! Сцеражыся! — вішчаў. Не звяртаў увагі на іншых людзей, не зачапаў нікога, не шукаў з кімнебудзь звады. Клыпаў сярод пасажыраў, якія чакалі аўтобуса, і сур’ёзна асцерагаў — каго? Чаму? Калі чалавек падышоў да мяне, са сваім горкім «Сцеражыся!», я мімаволі ўцёк ад яго вачыма — заблытаны, (...)