Закавычка

Міраслаў ГРЫКА

Выпадкова, ідучы ў кампаніі маіх сабачак вясковай вуліцай у бок прынарваўскіх сельскаідылічных пейзажаў, я сустрэў даўно нябачанага сябра. Як жа гэта здарылася, што жывучы пасуседску, мы амаль не бачым адзін аднаго? Не чуем, не размаўляем адзін з адным... Нейкія птушкі спрачаліся ў кронах векавых дрэў. Дарэчы, толькі або ажно ў трох кронах двухсотгадовых ліп і ясеняў — таму што іншыя, якія шэрагам стаялі ўздоўж вуліцы, былі радасна ссечаны. Большая частка з іх падчас электрыфікацыі вёскі, яшчэ ў трэцяй чвэрці ХХ стагоддзя. Іх недабітую рэштку — паступова, не думаючы, абсалютна — таму што засланялі вокны хат, таму што трэба было гартаць апалае лісце, таму што вецер можа зваліць іх на жыллё... Ці па любых іншых рацыянальных, мне невядомых прычынах. Часцей, аднак, ірацыянальных.

Але вярнуся да першага матыву. На драўляным плоце, недалёка ад нас, павіс наш сусед, так як кожны дзень у любым выпадку, цікавячыся аб свеце і людзях, перакінуўшы рукі цераз плот. У кожнай вёсцы можна ўбачыць такога «вісельніка». Я такі «навіс» зваў бы «падляшскай закавычкай». «Вось мая спадчына, — здаецца, паведамляў наш сусед. — За спінай у мяне аброслая за пакаленні халупа, а перад сабою — увесь свет!». Кіўнулі мы галовамі адзін да аднаго. Нядбайна, каб не сказаць абыякава. Але мае сабачкі падбеглі да яго, віляючы прыязна хвастамі. «Да буды!» — толькі раўнуў ён на іх і застаўся, сам як штыкеціна ў гнілым плоце — абымшэлы неахвотай, (...)