Ніва № 37 (3253), 16 верасня 2018 г.

ПОЎНЯ (3)

Міхась АНДРАСЮК

Мы сядзелі ў мяккіх фатэлях, у доме, што складае палову „Варот Мінска”. Раніцой, дапіваючы другі кубак чорнай вадкасці, што нічым — акрамя колеру — не нагадвае пра сапраўдныя свае карані, я сказаў дзяўчыне:

— Вакзальная кава, ніякая не кава. Зварыць каву — кулінарнае мастацтва, цырыманіял. Табе цікава, як вараць сапраўдную каву? Заходзь у шэсць гадзін вечара.

Я напісаў адрас на аўтобусным квітку і паклаў на столік. Яна адпісала нямым поціскам плячэй: хочаш — чытай „зайду”, хочаш — „мне не цікава”, твой выбар.

Стрэлкі гадзінніка склаліся ў прамую лінію, на адзін момант выцягнуліся на зважай, аддаючы гонар несмяротнаму часу, належны яму раз у суткі. Я цалкам звычайна ўспрыняў маўчанне званка ў васямнаццаць гадзін, прадбачваўся і такі варыянт развіцця гісторыі, але ж і не аддаў сябе залішняму здзіўленню, калі а палове на сёмую вечара дамафон азваўся. Хвілінамі раней пайшоў ліўны дождж, людзі кінуліся пад шырокія крылы чыгуначнага вакзала.

„На непрамакальную скуру людзі апранаюць прамакальную вопратку і хаваюцца пад дах, каб не прамокнуць”, — прагуляўшыся па мокрай вуліцы, думка вярнулася каламбурам.

Прытушанае дажджом аранжаварудое сонца асвятляла пад’езд на палову сваёй звычайнай моцы, але дастаткова, каб у цьмяным паўзмроку выявіць яе постаць.

— Праходзіла міма, пайшоў дождж, а чаму мне не схавацца ў гэтым доме? Падумала і зайшла, — цяпер жэст яе плячэй казаў іншае, прамоўленае ўголас ён (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF