ПОЎНЯ (ч.2)

Міхась АНДРАСЮК

Вакзалы сустракаюць, вакзалы праводзяць. Я думаў пра нечаканую сустрэчу і — што ні казаць — чаканае развітанне. Чаканае, бо абмінуўшы ўсё астатняе, якая ж сіла магла б, нават на кароткі час, звязаць у адзін вузел маю стабільную, халодную сівізну і яе аранжававогненную маладосць? Хіба што жартам лёсу.

Дзяўчына, задраўшы галаву, у тысячы чужых шляхоў, пракладзеных жалезнымі рэйкамі ў кожную кропку кантынента, з усходу на захад, з поўначы на поўдзень, шукала той адзіны, свой. Аранжавыя валасы рассыпаліся на зялёнай сукенцы, а на агародзе бабы Веры вырас сланечнік. На адзін міг апусціліся вейкі і стала дастаткова імгнення, каб разагнаны натоўп пераапрануўся ў шэрае. Вялікі шэры горад у завялікай шэрай вопратцы круціўся вакол сваёй восі, не здзіўляючыся сланечніку, не звяртаючы на яго ўвагі. Ён даўнымдаўно згубіў свае агароды, выціснуў натуральныя колеры далёка, у прастору недаступную сваім вачам.

Я адзін бачыў дзяўчыну ў зялёнай сукенцы, глядзеў на яе і дзесьці там, па за свядомасцю, незалежна ад мяне пачыналася ціхая спрэчка магчымага з немагчымым. А што немагчымае? Тое, чаго не зможа падумаць думка? Няўжо такое існуе?

Зялёная сукенка знікла ў шэрым натоўпе на хвілін дваццаць, хвіліны зацягнуліся на ўсю вечнасць, а я чакаў колькі трэба чакаць, не губляючы ўпэўненасці ў яе вяртанне. Дзяўчына вярнулася. Усплыла на паверхню дня з ніадкуль, можна б падумаць, вырасла наўпрост з каменнага паркету. Дастаткова блізка, (...)