Маё Кіліманджара (заканчэнне)

Мікола ВАЎРАНЮК

Людскі арганізм — вельмі складаная штука. У час бясконцай, маруднай вандроўкі ўверх праз цёмную як выкалі вока ноч ёсць час прыслухацца да яго працы. І здзівіцца, як тыя тысячы элементаў не рассыплюцца, калі ты чуеш, што завесы суставаў скрыгочуць усё гучней, што галоўная помпа затыкаецца і не паспявае дастаўляць жыццяздольную вадкасць у канечнасці, што некаторыя мышцы завязаліся ў цвёрдыя мазалі, а іншыя рвуцца на дробныя кусочкі. Паасобныя часцінкі ўсё больш разыходзяцца, не пасуюць адна да аднае. Гэта ўсё не мае права трымацца ў купе! А тым часам не толькі трымаецца, а яшчэ і рухаецца.

Снег ляжаў дзесьці на вышыні 5300 метраў. Гэта прымусіла нас падымацца ўверх па больш крутым маршруце, каб праціснуцца між белымі языкамі, якія спаўзалі з цёмнай гары. І паскорыла дэзынтэграцыйныя працэсы ў арганізме. Цэлае шчасце, што мы ішлі ноччу і не бачылі мэты нашай вандроўкі!

Да Джыльманс Поінт неяк знаходзілі дарожку па чорнай зямлі. Апошнія дзвесце метраў ішлі ўжо па белым. У яркім сонцы.

— Апошні раз столькі снегу на Кіліманджара бачыў я дваццаць гадоў таму, — круціў галавой з недаверам Лешак Ціхы. — Не раз бывала так, што да самага Піку Угуры нага не ступала на снег.

Цяпер вяла туды пратаптаная на паўметра ўглыб вузкая сцяжына. Вельмі нязручная. Не было як паставіць ногі побач сябе, а толькі адну за адной. Што і руш чалавек спатыкаўся, шукаў падпоры рукамі. Кійкі толькі заміналі. (...)