Ніва № 30 (3246), 29 ліпеня 2018 г.

Мяжа чакання і выжывання

Яўген ВАПА

Пішучы на мінулым тыдні пра вечныя межы чакання, я думаў, што ўжо не буду вяртацца да гэтай тэмы. Аднак расказы маіх сяброў і знаёмых пра гэтую набрынялую і пакуль зусім нявырашаную праблему нейкім чынам прымусілі мяне шырэй апісаць гэтую з’яву. Стоячы на любым памежным пераходзе, чалавек раптоўна прымушаны весці сябе паслухмяным і цярпімым. У іншым выпадку можна апынуцца пад пільнейшым вокам службоўцаў і тваё перасяканне набудзе новых якасцей, напрыклад, машына будзе скіраваная на «яму», дзе не толькі яе прасканіруюць, але і раскруцяць. А гэтага не хочуць самі ўласнікі машын, ну і сама машына пасля такога даследавання найчасцей мусіць трапіць у спецыялізаваны аўтасэрвіс. Таму людзі вонкава выглядаюць спакойнымі, але ў сярэдзіне кожнага з іх закапаная эмацыянальная міна, якая ў любы момант праяўляецца агрэсіяй да сваіх спадарожнікаў, шафёра ў наступнай машыне, ці сабакі, што путаецца паміж чэргамі. Стоячы на ўкраінскапольскай мяжы, заўважыў я адну розніцу ў паводзінах з людзьмі з беларускапольскай мяжы. Менавіта ўгневаныя чаканнем украінцы і палякі, разпораз свой гнеў супраць маруднай працы памежных і мытных службаў выяўлялі працяглым сігналізаваннем. Клаксаны працавалі некалькі хвілін, потым сціхалі, каб ізноў праз гадзіну прыгадаць пра злосць людзей, прымушаных стаяць у памежнай зоне. Такіх форм пратэсту не бачыў я і не чуў на польскабеларускай мяжы. Затым застаецца сядзець у машыне столькі гадзін і ў дадатак (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF