Поўня месяца, сонца, жыцця

Яўген ВАПА

Апошні тыдзень чэрвеня правёў я ў сваім бацькоўскім доме. Як пісаў я ўжо неаднойчы, цішыня зараз там такая, што доўгімі хвілінамі апрача ветру і шуму дрэў не пачуеш жывога звярынага ці чалавечага гуку. А калі ўявіць сабе напрыклад сонечную спёку, якая льецца ў абсалютным спакоі замерлай расліннасці ці суцішаных птушак, то адчуванне біцця ўласнага сэрца даказвае, што ты ў рэальным жыцці, а не ў нейкім апакаліптычным сне. У рэальнасці можна цэлы дзень прасядзець на лавачцы перад домам і не пабачыць ані адной жывой душы, якая ішла б па вуліцы. Гаворачы пра жывую душу, маю на ўвазе не толькі чалавека, але вясковага ката ці сабаку. Бо з’яўляюцца ўжо здзічэлыя каты і сабачыя статкі, што вандруюць па пустуючых мясцовасцях у пошуках корму. Сустрэць такую чараду паўгалодных і раз’юшаных сабак не жадаю нікому. Таму з першай цемрай лепей сядзець у хаце і не выходзіць на панадворак. Ноччу патрапяць яны так невыносна выць, што не толькі не даюць заснуць, але і дрыжыкі страху разпораз прабягаюць па спіне. У дзень па вуліцы праедзе некалькі машын і патрулёў памежнікаў на матацыклах ці адмысловых джыпах. Не відаць яшчэ турыстаў на роварах. Відаць, яшчэ не сезон на паездкі ў глухамань узбярэжжа Белавежскай пушчы.

Менавіта блізкасць пушчы з’яўляецца прычынай своеасаблівай метэаралагічнай з’явы ў прыпушчанскіх вёсках, якой з’яўляецца меншая колькасць дажджу ў параўнанні з суседнімі мясцовасцямі. Сам быў я ў вялікім здзіўленні, (...)