Ніва № 27 (3243), 8 ліпеня 2018 г.

Я — нумар 189

Міраслаў ГРЫКА

Быццам бы лік 25 не меў у сябе нічога з магічнага ліку 13. Акрамя таго, ён з’яўляецца матэматычна трывіяльным. Прыгожа дзеліцца на 5 і сам праз сабе. І гэта ўсё. Але калі яго раздзяліць на паасобныя кампаненты і прасумаваць іх, а затым 2 і 5 дае 7 — для многіх людзей гэты лік відавочна шчаслівы. Толькі што 25 гэта не 7. Трэба крыху намаганняў, каб выявіць у ім сцвярджальны аспект. І хай толькі сцвярджальны. Гэта таму, што ён утрымлівае ў сабе злавеснае адценне, аб чым пераконваюць нядаўнія даследаванні над паводзінамі чалавека. Пра іх ніжэй. У гэтым месцы дазвольце мне толькі заклікаць, каб паставіцца да яго з належнай павагай. Аказваецца, што ён усталёўвае ліміт здольнасці чалавечага мозгу ў розных важных галінах яго дзейнасці. Зыходзячы з любімых і часта наведваных ім месцаў, да ліку бягучых грамадскіх адносін, якія ён здольны падтрымліваць — заўсёды яны абмежаваныя да 25. Такім чынам, наша жыццё адлюстроўваецца ў адпаведнасці з формулай, паводле якой мы хацелі б глядзець тыя фільмы, якія ўжо мы бачылі раней, наведваць гэтыя кафэ і іншыя месцы, дзе былі раней, нарэшце, тусавацца з тымі ж сябрамі, і не дай Бог, калі ўціснуць паміж іх незнаёмца. Чужы, ці хтосьці непрызнаны, хутчэй за ўсё, вораг. І калі не вораг, колькі ж трэба намаганняў, каб зрабіць яго нашым сябрам! Такія недаверлівыя, або больш кансерватыўныя паводзіны тычацца кожнага дарослага чалавека, хаця пры пытанні бежанцаў можа было б падумаць, што члены ПіС цалкам (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF