Парадокс няпраўды

Міраслаў ГРЫКА

У апошні час я не адчуваў сябе добра. Фізічна я быў паўтруп — што б гэта не значыла. Цяпер мне палепшала на чвэрць таго, што я адчуваў. Так, пачалавечы кажучы, я значна паправіўся. Толькі што нешта ў маім рахунку не складваецца. Таму што звярніце ўвагу, што «палова» роўна ў два разы больш, чым «чвэрць». Так што, калі ў «паўтрупе» палова жыцця, у чвэрці трупа, з матэматычнага пункту гледжання, павінна яго быць у два разы менш, адпаведна. На самой справе, дакладна наадварот. Адсюль вынікае, што логіка матэматыкі не супадае з логікай жыцця. Такім чынам, мы маем справу з дзвюма асобнымі лагічнымі структурамі, кожная з якіх з’яўляецца правільнай толькі калі ні адна з іх не выходзіць за межы самой сябе. Ну, і, але калі гэта зробіць, знаходзіцца пад строгім парадкам сваіх уласных законаў, якія іх тонка рэгулююць. Але гэта іншае пытанне.

Гэта смешна і страшна ў той жа час, калі хтосьці спрабуе навязаць абодвум логікам агульны назоўнік. Можна гэта назваць спробай стварэння парадоксу. Парадокс узнікае, калі нейкая думка пацвярджае сваю ўласную памылковасць. Але тады яна не можа быць лагічна ні праўдзівай, ні ілжывай. Калі хтосьці шукае парадоксы, можа, безумоўна, знайсці іх у польскіх рэаліях. Я прызнаю, што іх нямала ў польскай палітыцы за апошнія два гады. Часам вельмі смешных. Але мне па гэтай прычыне зусім не смешна. Перш за ўсё тады, калі строга матэматычная логіка і жыццё супярэчыць здароваму сэнсу, але маюць агульны (...)