Дробка песімізму ў некалькіх часцінах

Міраслаў ГРЫКА

Частка першая. Я прызнаюся, што нічога не разумею. Ані таго, што сёння робіцца ў свеце, ані таго, што вычвараецца ў Польшчы. Можа быць, ніхто не ў стане гэтага зразумець. Тут і цяпер. Я пасапраўднаму перапалоханы. Але суцяшаю сябе надзеяй, што тое, што здавалася быць страшным для мінулых пакаленняў, з пункту гледжання будучага можа аказацца неабходным і дабратворным. Хоць для мяне слабое суцяшэнне, але, кіруючыся відавым салідарызмам, прыглядваюся таму з верай, што непазбежна вядзе да разбурэння свету. А калі свету, дык і няшчаснай Польшчы. Я падкрэсліваю, аднак, што спадзяюся, што пасля наступнага апакаліпсісу, які навіс над нашымі галовамі, адродзіцца лепшы чалавек. Каб так і было.

Мы зарабілі на знішчэнне ўсе аднолькава, спажываючы самазабыўна дабро Зямлі, дамовіўшыся на сацыяльныя няроўнасці, плодзячыся без абмежаванняў, аддаючыся бяздумна фанабэрыстасці і неразважлівасці. І перш за ўсё, духоўнай ленасці, якая ахоплівае ўсе аспекты нашага жыцця, пачынаючы з маленькай хлусні, праз здраду, і заканчваючы крыважэрным генацыдам. Гэта зусім розныя, але вельмі інтрыгуючыя тэмы чалавечай гісторыі.

А калі наконт нашай будучыні, то, хутчэй за ўсё, мы можам адчытаць яе ў цяперашні час. Хопіць сягнуць да асноўнага курсу фізікі, дзе сувязь паміж прычынай і вынікам выразна тлумачыцца другім закон Ньютана. У спрашчэнні ён кажа, што кожнае дзеянне выклікае рэакцыю. У прыватнасці, сіла акцыі роўная (...)