Люстэрка

Міраслаў ГРЫКА

Люстэрка, у якое я гляджу, не хлусіць. Я бачу перад сабой немаладога мужчыну Але і не старога. Ліберала з выбару, сацыялдэмакрата па прыхільнасці, у рэшце рэшт, чалавека ўсведамляючага недасканаласці сваіх ідэалагічных сімпатый. Аднак, далёка не раз’яранага ксенафоба, раба палітычнага патэрналізму і аўтарытарызму, якія здымаюць з яго абавязак думаць самому за сябе. Колькі з нас мае такую інтэлектуальную звычку? Калі не кожны, то тлумачыць гэта тым, што большасць польскага грамадства так лёгка «спісалася». ПіС са «сваім» патэрналізмам і аўтарытарнасцю, якія выклікаюць рэспект, менавіта ў адпаведнасці з менталітэтам большасці палякаў. І гэта, памойму, пасляпаншчынны менталітэт. У пераважнай частцы польская нацыя толькі эпідэрмальна вызвалілася ад улады «панскасці». Змены ў такім грамадстве, у большасці сялянскага паходжання, у рэшце рэшт, гэта доўгі працэс, які ажыццяўляецца на працягу многіх пакаленняў. За колькі? Цяпер, аднак, вярнуся да люстэрка... Мая прыгажосць мяне не цікавіць. Яна такая, якая ёсць. Вопыт выгравіраваны на маім твары, на самой справе не бянтэжыць мяне, але і не выклікае гонару. Ці напэўна гэта так? У рэшце рэшт, люстэрка не хлусіць. Ёсць некаторыя справы, якія вытатуіравалі на маім твары ўспамін нядобрых напамінак. Часам я не магу стрымаць шчырасці люстэрка. У такія моманты я знаходжу суцяшэнне ў роздуме Морыса Метэрлінка: «(...) гэта можа эксперымент прыроды, з якога некаторыя органы, такія як нервовая сістэма, (...)