Крыва-простая стрыжка

Іаанна ЧАБАН

— Выбачайце, здрадзіла вас, больш не буду, абяцаю, — тлумачу майму беластоцкаму цырульніку. Маёй галавой займаецца ён ужо больш за дваццаць гадоў. У гэтым перыядзе недзе чатыры разы ўсяго пападала я пад іншыя нажніцы. За кожным разам новую стрыжку трэба было хаваць пад хусткай.

— Але, як гэта вам сказаць, апошнім часам адна паважаная цырульніца заўважыла, што вы крыва мяне падстрыглі.

— Не можа быць, — дзівіцца цырульнік. — А ці ўсе пальцы ў вас роўныя, а бровы, вушы, профілі? — пытае, не чакаючы адказу. — Зразумейце, што проста гэта крыва, а крыва гэта проста.

Такім чынам выявіўся чарговы, у гэты раз філасофскі, талент майго цырульніка. Нашу размову вядзем гледзячы ў вялікае люстра. Так мне больш камфортна. Дваццаць гадоў я з ім увогуле не размаўляла. Вядома, я — вясковая, крыху здзічэлая жанчына, але ў канцы неяк адважылася. Апрача мяне ў вялікай, добра спраектаванай зале сядзіць перастарэлая жанчына. Цярпліва чакае пакуль фарба канчаткова закрые сівыя ад старасці валасы. Ну што ж, мабыць не хоча, каб нехта даведаўся, колькі ёй гадоў. Побач мітусіцца цырульнікава жонкапамочніца, дагледжаная, доўгавалосая русалка.

Папраўдзе гаварыць з ім не было патрэбы. Ён жа найлепш ведае, што зрабіць з маімі валасамі. Навошта тады ўмешвацца ў чужыя думкі. Перада мной, як у кожнай пачакальні, куча газет для дурненькіх жанчын пра такіх жа жанчын. Свежыя нумары. Ад нуды лістаю каляровыя старонкі. Дзве трэція (...)