Ніва № 32 (3195), 6 жніўня 2017 г.

Дрэва (ч.II)

Міхась АНДРАСЮК

Аднае раніцы зямля смялей павярнулася тварам да сонца і незлічоныя, жвавыя струменьчыкі вясенніх разводдзяў дайшлі да берагоў спакойнага возера. Пасталелі, прыпынілі крок, аддаючы сябе лянівай, летняй дрымоце.

Люблю глядзець, як на сонечных прутках травень вяжа зялёныя шапачкі бярозам, і павеўныя шалікі вербам, як з раніцы да вечара ў ліпеньскіх пальцах мільгае кручок, каб ноччу абсыпаць нашу старую ліпу пахучымі мёдам карункамі.

— Падмурак ты які задумаў? — баба Вера пяшчотна лашчыць летняе сонца, што даверлівай птушкай прысела на квяцістай хустцы. А сонца сёння — дзе ні глянь. Узлазіць на высокія козлы, перамервае крокамі раскладзеныя на сталюгах — апошнія ўжо — доўгія бярвенні. Укленчвае, запускае вока ў распіл, упэўніваецца, ці добра спраўляецца верхні пільшчык, ці простай свечкай аддзяляюцца наваскаваныя брусы. Два ніжнія пільшчыкі стаяць у траве, цягнуць пілу ўніз, верхні падцягвае яе, пускае назад, ветрык рассыпае жоўтыя апілкі на галовы, на плечы, і на траву. Калі піла стамляецца, калі прытупляюцца сталёвыя зубкі, сонца падскоквае маланкай і залатымі напільнікамі падвострывае іх, вяртае сілу.

— Падмурак будзе з бетону. Глыбока трэба заліць бетон, каб мароз не прарваўся, — бацька жмурыць вочы, зазірае ў зіму — сёння яна далёка, за мяжой восені, але ж няўхільная, рана ці позна з’явіцца ў наш новы дом.

— І каб ніякая бура не зварухнула нас з гэтага месца, — дадае баба Вера. — Мы з Дзмітрыем (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF