Засталіся адно ўспаміны (10)

Уладзімір СІДАРУК

Арэшкава на зломе пяцідзясятыхшасцідзясятых гадоў мінулага стагоддзя лічылася гмінным цэнтрам. Была тут Грамадская рада нарадова, пошта, сямігодка, Грамадская публічная бібліятэка, дзве ГСаўскія крамы ў мураваным будынку (з прадуктовай і прамысловай секцыямі) ды вясковая святліца на 120 месцаў з прызначэннем арганізаваць кінасеансы для публікі. Так вялікіх культурных цэнтраў на тэрыторыі, якую абслугоўвала наша кінаперасоўка, больш не было. І гледачоў на кінасеансы шмат тут прыходзіла. У святліцы змяшчалася публічная бібліятэка. Бібліятэкаркай у ёй працавала Марыся Чурак. Пошту ўзначальваў Пятро Піткевіч. Ягона сястрыца, Вера, працавала ў прамысловай секцыі вясковай крамы, а ў прадуктовай секцыі працавала Люба Шакала. Яе муж Грыша меў сталярскую майстэрню і выконваў паслугі для жыхароў навакольных вёсак. Рабіў ён шыкарную мэблю. З Пятром Піткевічам на пошце працаваў пісьманосец Юзік Мішчук, актыўны дзеяч і важак гуртка Саюза вясковай моладзі.

Пачатковая школа змяшчалася ў драўляным будынку. У канцы пяцідзясятых гадоў у рамках лозунга «Тысячу школ на тысячагоддзе» пачалася будова новай мураванай школы. З таго, што мне вядома, першыя цаглінкі пад яе пабудову паклаў настаўнік Янка Сычэўскі. У выніку вырас прыгожы будынак, які па сённяшні дзень красуецца ў Арэшкаве. Знайшлі тут працу сужонства Малішы. Спадар Мікалай Маліш з’яўляўся шматгадовым кіраўніком школы, а ягоная жонка вучыла дзетак ІІV класаў. (...)