Лавачка (ч. 2)

Міхась АНДРАСЮК

З неба даходзіць гул самалёта — далёкі, сцішаны, быццам сачыўся праз тоўстую сцяну. Праводзім вачыма кропку, што міргаючы жоўтым вокам, прарываецца між зорамі з усходу на захад.

— Ніколі не ляцеў на самалёце. Не прыйшлося. Пасажырскі, а? Не ваенны? — упэўніваецца дзед.

— Канешне, пасажырскі, — пацвярджаю. — І мне пакуль не было аказіі. А ў сне лётаю часта. У пакоі над ложкам, над сталом і шафай, а іншым разам над вуліцай лётаю. Не надта высока, але ж лячу. І заўсёды лётаю адзін, а людзі стаяць, задзіраюць галовы, зацікаўлена глядзяць. Запрашаю іх, заахвочваю, давайце, лётаць — зусім простая справа. Маю ўражанне, што ім вельмі хочацца адарвацца ад зямлі, але трымаюцца за яе, як трымаліся.

— Сны, яны прывучаюць нас да вечнасці, але вечнасць адна на ўсіх, а шлях да яе, як і сон — у кожнага свой. Адзін ляціць туды птушкай, другі паўзе вужакай, — кажа дзед.

Дзедавы словы, тое, як ён падбірае іх, як вымаўляе і звязвае ў сказы, здзіўляюць мяне куды больш, чым ягоная прысутнасць на маёй лавачцы. Усяму, што тут адбываецца, ці ўжо адбылося, пачаўшы з тае хвіліны, калі за штыкетнікам мільгануў чорны пінжак, калі зашоргалі на асфальце боты, усяму гэтаму магу даць веру. У аповедах бабы Веры было так шмат дзеда Дзмітрыя, што я перастаў прыкладваць да ягонай адсутнасці асаблівую ўвагу. Пачаў яе лічыць як часовую, на восі гадоў пазначанаю незварушнай кропкай „ад” і рухомай, што натуральна, як стрэлкі (...)