Лабастыя

Міраслаў ГРЫКА

Метапамантыя гэта страчанае мастацтва прадказвання будучых пачынаў чалавека і яго магчымых дасягненняў з яго ілба. Не варта яго ўваскрашаць, гэтае мастацтва. Ну, хіба хто хоча, каб вярнуцца ў тыя дні, калі ўсе з нецярпеннем культывавалі ўсялякія мастацтвы варажэння, як, напрыклад: катапрамантыю (з люстэрка), гастрамантыю (з жывата), антрапамантыю (з чалавечых вантробаў) або стыхамантыю (з тэкстаў Сібіліі). Сёння гэта здаецца быць інфантыльным. Але ці сёння не становіцца ўчора? Давайце паглядзім на ілбы палітыкаў. Некаторыя з іх маюць іх вузкія, некаторыя шырокія, выпуклыя або ўвагнутыя, высокія і нізкія, ці амаль роўныя з патыліцай. Прытым апошнія, здаецца, у перавазе, што не здзіўляе, з таго часу калі палітыка, па меншай меры ў польскім бардэлі, перастала быць мастацтвам, і стала паспалітай прафесіяй параўнальнай з самай старой у свеце. Справа не ў форме ілбоў палітыкаў, хоць больш даверу маем да тых з шырокімі і выпуклымі ілбамі, а не ўвагнутымі і вузкімі. Першыя з іх, тэарэтычна, больш падыходзяць да палітыкі, быццам бы сведчаць аб філасофскім розуме і рэфлексіўнай натуры, аб мудрасці. Другія — практычна дамінуючыя ў палітыцы — аб раптоўнасці і павярхоўнасці мыслення. Праўда, я сустрэў чалавека, які адчуваў да палітыкі незвычайную агіду, а яго лоб быў такі шырокі, як і выпуклы. І настолькі шырокі, што яго вочы амаль нахадзілі на скроні. А такі выпуклы, што пад яго авалам амаль немагчыма было ўбачыць нос. Здавалася б, што гэта (...)