Лавачка

Міхась АНДРАСЮК

У дзесяць гадзін вечара згасаюць вулічныя лямпы. Я не люблю хадзіць начной вуліцай з аднаго канца вёскі ў другі канец. Мне больш падабаецца пакласці левую далонь на штыкецінах форткі, накрыць яе правай, заціснутай у кулак, паставіць на гэты кулак падбародак, і глядзець. Калі стаіш у адным месцы, вобразы набіраюць вастрыню, дэталі вырастаюць да памераў сусвету, а вуха ловіць гукі няўлоўныя падчас хады.

Да форткі застаецца мне крокаў пяць, калі на вуліцы мільгае чалавечая постаць. Час набліжаецца да поўначы, людзі прыбралі нанач усе незакончаныя справы, скаталі ў рулон няпройдзеныя сцежкі і прыхавалі іх за шчыльна зачыненымі вокнамі. Заўтра будзе новы дзень, вокны расчыняцца і ўсё пойдзе далей за маладым сонцам.

І хто ж гэта можа быць? Няўжо нехта паблудзіў у пушчанскіх прыцемках і праз здранцвелую ў балоце рэчку, праз некасі, што стаяць сухім трысцём вышэй галавы, пераправіўся на наш бераг?

Чую, як шоргаюць аб асфальт падэшвы ботаў, крокі замаруджваюць, прыціхаюць у траве і згасаюць на пяску, што рассыпаўся побач з лавачкай. Падыходжу да форткі, асцярожна выхіляю галаву з бяспечнай, абведзенай штыкетнікам клеткі панадворка. На лавачцы сапраўды сядзіць чалавек і глядзіць наперад сябе ў месячную поўню. Суконны пінжак, такія ж галіфэ, калашыны запушчаныя ў высокія халявы хромавых ботаў — усё гэта падказвае, што чалавек прарваўся ў наш час наўпрост з далёкай мінуўшчыны. Так далёкай, што не сягае туды мая (...)