Поўня

Міхась АНДРАСЮК

Некалі пачыналі ў сакавіку, калі яшчэ толкам не паспяваў сысці апошні снег. Запіхвалі веснавое дыханне зямлі ў сферычную форму і пускаліся бегма за водарам натуральнай скуры — далёка, у ліпеньскія раніцы, у жнівеньскія пасляпоўдні, у вераснёўскія адвячоркі. Гулялі заўзята, да сутаргі ў нагах, да шчыльнага зліцця з зялёнай травой. І да сумеснай стомы, з якой нараджаюцца сумесныя мары — роўныя для ўсіх.

Цяпер зрэдку выходзяць на пляцоўку. Выходзяць у тыя ночы, калі над вуліцай завісае поўня, а белыя сузор’і гуляюць месяцам у выбівалы. Саслізгваюць доўгім рукавом Малочнага шляху і, падлавіўшы зручны момант, падкрадваюць сузор’ям месячны мячык, як у дзяцінстве і недакончанай маладосці падкрадалі яблыкі з суседавых садоў.

На пляцоўцы, некалі зялёнай і роўнай бы стальніца, чужыя людзі, што аднае раніцы з’явіліся сюды невядома адкуль, збудавалі дом. Канешне, замінае чужы дом на сваёй зямлі, але ж хлопцаў шмат, маладыя і дужыя, а ён і не такі ўжо аграмадны, як малюецца ў дзённым святле. Хто за падрубу, хто плячом у зруб, заціснуць зубы, напружаць мускулы і панясуць гэту будыніну з яе спячымі гаспадарамі за вёску, пад лес, дзе прастаіць да золаку. Панясуць асцярожна і бясшумна так, што з павуціны чужынскага сну не сарвецца ні адна нітачка.

Калі поўня разбівае тэрмометр ночы і размалёўвае неба халодным срэбрам ртуці, я ў настаўніцкім пакоі ізноў пераапранаюся ў спартыўны касцюм. Некалі па ўсёй школе ляжала драўляная (...)