Засталіся адно ўспаміны (7)

Уладзімір СІДАРУК

Вясельны дом Ніны, так называлася жонка Васі Матвеюка, знаходзіўся на пачатку Рэпіскаў. Цяжка зараз прыгадаць тамтэйшы абрад прыдання пяцідзесяціпяцігадовай даўнасці. Прыпамінаю супольнае застолле ў недабудаваным памяшканні. Лаўкі для сядзення з нягебляваных дошак былі прыкрыты каляровымі дыванамі. Вясельны столь складалі «вясковы напой з градусамі» ды мясныя вырабы ўласнай вытворчасці. Былі вялікі ўпрыгожаны каравай, маршалак, перавязаны вышываным ручніком, вясельныя прыпеўкі дружак. А гулялі пад гукі гармоніка і барабана, на якіх ігралі мясцовыя музыканты.

У Курашава вярталіся апоўначы добра пахмеленыя. Начаваў у Масайлаў. У аўторак каля поўдня адвезлі мяне на машыне ў Гайнаўку па рэкамендацыі Васі Нікалаюка, бухгалтара сельскагаспадарчага гуртка. Маё знаёмства з сужонствам Масайлаў, гаспадарамі, доўжылася па апошні дзень працы ў ВПК. У пазнейшых гадах яшчэ неаднойчы гасцявалі мы з шафёрам Валодзем Скепкам на Казанскую. Кожны раз, калі пасля начлегу вярталіся мы ў школу, сын Масайлаў, Янка, садзіўся разам з намі ў машыну, паколькі вельмі цікавіўся аўтамабілямі. Казалі, што будзе шафёрам. І прадбачанні збыліся. У 1972 годзе наведаў нас у Кузаве неспадзяваны госць. Гэта быў Янка Масайла, сын курашаўскага гаспадара, якога некалі падвозілі мы на машыне ў школу. Завязалася размова. Запрасілі мы з жонкай госця на абед, затым на начлег. Успамінам не было канца. Янак працаваў шафёрам у Гайнаўцы. Вазіў гравій (...)