У палескай глыбінцы (77)

Ганна КАНДРАЦЮК

Канец трасы! — абвясціў стомленым голасам шафёр. Ён завярнуў у кулёк харчы і газету, закрыў усе вокны і цярпліва чакаў, пакуль пакіну салон аўтобуса.

— А дзе ж мой Нобель? — спытала я.

— Ну, забіце мяне! — вінавата адазваўся шафёр. — На смерць забыўся...

Усё выглядала падазрона, я сама не ведала што думаць. Яшчэ ў Дубровіцы я папрасіла шафёра, каб спыніўся ў сяле, адкуль найбліжэй будзе ў Нобель. У Зарэчанах я перасела на перад аўтобуса, каб нахабна напамінаць пра сваю асобу і як накупленая паўтарала: «А ці далёка яшчэ мне трэба ехаць?».

— Не перажывайце, — супакойваў шафёр, — усё пад кантролем.

Праўда, апошнія дваццаць кіламетраў дарогі мы дабіраліся па расхістанай брукаванцы, з хуткасцю шэсць кіламетраў на гадзіну. Сам салон напамінаў жалезную скрыначку з грашакамі. Усё бразгацела, звінела, адбівалася аб сценкі. Час ад часу шафёр з’язджаў на абочыну з пясчанымі каляінамі і тады салон напамінаў калыску — усё гойдалася, скрыпела, калыхала. Я не звяртала ўвагі на тэхнічныя хібы, бо не ведала, што чакае мяне за гадзінудзве. Абапал брукаванкі, ажно па небакрай, цягнуліся паўдзікія балоты, зафарбаваныя ўжо іржавымі колерамі восені. На горнай паліцы ў салоне стаяла паношаная „варэнька” — плецены кошык з лыка. Такія прадметы я бачыла ў буклетах пра этнаграфію Палесся. Кош з таварамі закідалі на плечы, каб зручней і больш свабодна вандраваць па лясных сцяжынках і балоце. І гэта не была (...)