МІНІСЛОЎ

Міхась АНДРАСЮК

У Войнаўцы

Сонца выходзіць з за Старыны. Прабіраецца пад зямлёй, паміж пушчанскіх каранёў, разганяецца на ачышчанай да костачкі паласе польскабеларускай мяжы і ўзлятае па над лес. За Вэрстокам, там, дзе на могілках стаяць каменныя і бетонныя крыжыкі, ізноў сыходзіць пад зямлю.

У Войнаўку сонца прыходзіць апоўдні, пасярэдзіне дня. Выходжу на вуліцу, стаю твар у твар з маім асабістым сонцам.

Войнаўка паміж усходам і захадам. Пасярэдзіне. Пакуль я ў Войнаўцы — я таксама пасярэдзіне. Паміж уваходам і зыходам. Усё яшчэ пасярэдзіне вечнасці.

Слімак

У цёплым святле пасляпоўдня гляджу, як паўзе слімак. Высоўваецца з травы, падымаецца па лесвіцы. Сонца разбіваецца аб лязо далягляду, выкідваючы на вяршыні бяроз апошнія аскепкі святла, а ён паўзе, усяго сябе аддаўшы гэтай манатоннай вандроўцы. Дабіраецца на пляцоўку тэрасы, абмацвае ступнёй новую, нечакана адкрытую пространь і накіроўваецца да стала. Узбіраецца па драўлянай назе, прапускаючы наперад сябе жвавыя рожкі цікавасці.

Пакуль дабярэцца на стальніцу, пройдзе ладны кусок слімачага жыцця. А на стале нічога асаблівага няма — голая роўнядзь, мёртвая цырата. І попельніца, у якой бязгучна згарае мой летні дзень.

Нічога не скажу слімаку. У тым, што на зямлі бывае цікавей чым у нябёсах, кожны павінен упэўніцца сам.

Лета

Тут лета кароткае, як дзявочая сукенка. Спачатку саслізгваюць з вясны салатавыя шлеечкі (...)