У палескай глыбінцы (63)

Ганна КАНДРАЦЮК

Я не магла скеміць той адкрытасці, з якой у Невіры гаварылі пра магію і чары. Магчыма, гэта быў слоўны абярэг, спосаб, каб не падпасці пад іх уладу. Не менш здзіўляў звышчасовы менталітэт туземцаў. Тыя самыя сучасныя, адукаваныя людзі са смартфонам у руцэ, у адзін момант маглі пераключыцца на старажытны лад жыцця продкаў, стаць ляснымі збіральнікамі, браканьерамі, земляробамі. Таксама свайго пачуцця бяспечнасці не атаясамлівалі з сацыяльнай палітыкай дзяржавы ці ядзернай зброяй. Усё залежала ад здольнасцей чалавека і падтрымкі ў сям’і. Самым надзейным сховам, як тысячу год назад, явіўся лес і недаступныя астравы сярод балот, з засакрэчанай дарогай, вядомай толькі мясцовым. Здавалася, свет прыроды тут незнішчальны. Апошнюю ілюзію палешукі гадавалі на ўласны ўжытак, дзеля святога спакою.

— Ці ёсць яшчэ такія астравы, дзе можна ўцячы ад ворага? — пытаю ў Раісы Крат. Маё пытанне выклікае клопат.

— Можа дзесьці і ёсць, — чую ў адказ, — хоць, пасля меліярацыі балоты перасохлі, а вада адплыла каналамі ў Беларусь. Калі б якая бяда, усё згарыць, пойдзе з дымам...

Справа пачуцця бяспечнасці апошнім часам зганяе сон з вачэй жыхароў Невіра. Якраз, калі мы стаялі на школьным пляцы і балакалі сабе пра магію, ад боку Беларусі наляцеў вайсковы самалёт. Ён праляцеў праз вёску, павярнуў на рэчку, зрабіў вялікі круг і з гукам вяртаўся ў той сам бок, адкуль з’явіўся.

— Ужо чарговы раз гэты самалёт налятае (...)