У палескай глыбінцы (60)

Ганна КАНДРАЦЮК

Усе намаўлялі з’ездзіць у Свалавічы: — Там архаіка ў чыстым выглядзе, — гаварылі.

Яшчэ большага смаку нарабіла касірка з любашоўскага аўтавакзала. Палескія касіркі ведаюць усе сакрэты і плёткі ў цэлым раёне. У іх жалезная памяць да твараў, яны здалёк пазнаюць нейкага Колю з Борак ці Ніну з Нэвіра. Мяне таксама запамяталі з першага погляду. Цягам наступных дзён, калі я вярталася з прыпрыпяцкай вёскі, цёткі прасілі падзяліцца ўражаннямі ад паездкі. Ці хоць спадабалася? У іх голасе адчувалася мацярынская заклапочанасць і гонар за родны куточак. І вось, калі я намерылася ехаць у Свалавічы, касірка цяжка ўздыхнула:

— Вам нельга туды ехаць, — заявіла.

— Чаму нельга, — здзівілася я, — усе ж намаўляюць?

— Рабіце, як хочаце. Я, аднак не раю...

— А што там такое?

— Там канец свету, — ціха сказала жанчына, — ды няма ўжо да каго ехаць. Старыя людзі адно засталіся. Дзед, баба і курачка раба...

Беручы пад увагу недастатковую колькасць пасажыраў, у Свалавічы перастаў ездзіць рэйсавы аўтобус. Мне параілі дабірацца на прыватным транспарце.

— Найлепш, каб завёз нехта знаёмы, — параіла касірка. — Наш таксіст, калі пачуе польскі акцэнт, абдзярэ дагала як ліпку.

— Якія гэта грошы?

Ва Украіне з дня на дзень мяняецца кошт білетаў і транспартных паслуг. Каб забяспечыць мяне інфармацыяй, касірка пакінула сваё працоўнае акенца, схадзіла на рынак ды распытала ў дзелавітых (...)