Ніва № 39 (3150), 25 верасня 2016 г.

У палескай глыбінцы (55)

Ганна КАНДРАЦЮК

У чатыры гадзіны раніцы раздаўся ахрыплы віск. Здавалася, нехта тупым нажом разрэзаў начную цемру. Шурпаты гук цягнуўся нейкія тры хвіліны, аж абарваўся балючым спазмам. Якраз наблізіўся той першы этап канца ночы, пра які ў народзе кажуць: ужо першыя куры заспявалі. Я знаходзілася ў чарнобыльскай зоне ды адразу падумала пра пеўнямутанта, якому прыпала роля абвясціць новы дзень і паступова абуджаць народ. Пры першых пеўнях, — як баюць палескія казкі, — хаваюцца злыдні, гулякі ўжо вяртаюцца з начной забавы, а прыстойны народ смачна храпе, каб абудзіцца праз дзве гадзіны, пры трэціх пеўнях...

Я таксама абярнулася на другі бок і зацягнула на галаву прасціну. Гэта быў ратунак перад мошкай, якая, звабленая свежай крывёй, зляцелася праз прыадкрытае акно і джаліла, дзе папала, выклікаючы пякельны сверб і настрой канца свету. Здавалася, гэтая непрыкметная для вока пошасць выпаўняе кожны вольны міліметр паветра. Туземцы ведаюць як пазбыцца машкары, дзеля гэтага хопіць запаліць сохлую чагу і абкурыць хату горкаядавітым дымам. Я была гатова засмуродзіць свой прыгожы апартамент губкай, каб толькі пазбегчы крыважэрнай кампаніі, пры якой камарыкрывасмокі здаваліся сімпатычнымі зюмкачамі. Віна аднак ляжала па маім баку і я не вінаваціла палескай прыроды. Вечарам, каб праветрыць пакой, я несвядома прыадкрыла шчыльна забітае акно і лягла спаць. За мной было трынаццаць гадзін язды набітымі і душнымі аўтобусамі. Кожнае (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF