Хто ехаў?

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Была гэта адзіная беластоцкая чыгуначная лінія, па якой мне не ўдалося праехаць. Думалася мне калісь, думалася, але неяк так думка не была даведзена да практычнага завяршэння. І вось зноў нясмела рушылі па ёй паязды, быццам урачыста, па нядзельках і суботах.

Забраўся і я ў тое падарожжа, бо лепш позна чым ніколі. Падарожжа падалося цалкам цікавым. Пры выездзе з Фабрычнай станцыі Беластока цягнік спыніўся, яго праваднічка выскачыла з поезда і ўласнаручна перавяла стрэлкі на адпаведны пуць. Выглядала гэта быццам у абставінах нейкай рэвалюцыі, калі ва ўмовах агульнага хаосу трэба спасылацца на свае сілы. Праваднічка вярнулася ў поезд, крыху пад’ехала і зноў поезд спыніўся — перад пераездам цераз Баранавіцкую шашу. Калісь там былі шлагбаўмы, а цяпер ролю шлагбаўма прыняла на сябе праваднічка, спыніла аўтамабільны рух і поезд пакаціўся далей...

Мечыслаў Арловіч, аўтар міжваеннага правадніка па тадышнім Беластоцкім ваяводстве, так пісаў пра гэтую лінію: „Jest to część linii kolejowej Białystok — Stołpce (Warszawa — Moskwa), położonej na terenie województwa białostockiego. (...) Z głównego dworca w Białymstoku skręcamy w kierunku wschodnim, porzucając linię kolejową do Wilna. (...) W dalszym ciągu biegnie pociąg przez lasy dawnej Błudowskiej Puszczy, wśród których leżą dwie następne stacje”. Першай з іх Кур’яны на 14м кіламетры, а наступнай Жэдня: „Żednia (24 km), stacja wśród lasów. 12 km na południowy wschód (...)