У палескай глыбінцы (47)

Ганна КАНДРАЦЮК

Гэты сабачалюдскі расказ я пачула на прыпынку ў Дубровіцы. Аўтобус з Роўна, які ехаў ажно ў мястэчка Нобель, што ля беларускай мяжы, моцна спазняўся. З неба імжыў дождж і пахла растоптаным чарвяком. Аднак народ не падаваў віду, што яго нешта злосціць, быццам спазненні былі тут звычайнай, штодзённай справай.

— Каб толькі прыехаў! — паўтаралі.

Вера і ўпэўненасць, што ўсё будзе добра, здавалася бясспрэчнай. Гэта падымала на духу, абнадзейвала. Раптам на прыпынак забеглі тры худыя дварнякі. Адзін кульгаў і меў свежыя раны на жываце. Безгаспадарны сабака звычайна наклікае жах і агіду, мала дзе зродзіцца шкадаванне. На прыпынку быццам іх не прыкмецілі. Усе пра нешта гаварылі, абмяркоўвалі. Аднак — не! Сялянка, якая жавала духмяны піражок з грыбамі, адняла яду ад вуснаў і кінула параненаму сабаку. Ён, як самы слабы і пакрыўджаны ў зграі, патрабаваў найбольш дапамогі. Жанчына не прадбачыла, што яе добры ўчынак мог яшчэ больш пашкодзіць кульгаваму бадзягу. Аднак хлапец у вайсковай форме, які разам чакаў аўтобуса, відавочна прайшоў вышэйшыя курсы лагістыкі, уміг ацаніў усё здарэнне. Каб пазбегчы грызні паміж сабарнёй, ён дабыў з сумкі свой элегантна загорнуты бутэрброд, раздзяліў яго на дзве часткі і кінуў апошнім дварнякам. Уся аперацыя прайшла мігам і быццам па за ўвагай пасажыраў. Я аднак з любоўю зірнула на добрую цётку і разумнага вайскоўца, які пасля свайго ўчынку яшчэ больш падрос і (...)