Ніва № 25 (3136), 19 чэрвеня 2016 г.
Пра гісторыю ў РыгораўцахАляксандр ВЯРБІЦКІ29 мая ў святліцы ў Рыгораўцах адбылася сустрэча, на якой ураджэнец вёскі Яўген СЕМЯНЮК расказаў пра гісторыю вёскі і яе Воленскага прыхода. Мерапрыемства адбывалася пад заступніцтвам настаяцеля Лявона САЕВІЧА. Зала рыгораўскай святліцы была запоўнена ўсімі пакаленнямі рыгораўчан. На сцяне віднеліся даўнія здымкі... — А то не Коля Стэпануоў? — Коля. — А то нэ Надя? — Надя. — А ты знаеш што я нэ віеду котора? — О тая о! — З которого то року? — З сорок дэвятого або пятьдэсятого. Спачатку вядучы спытаў: — На сам початок пытане формальнэ: чы говорыты посвоёму, чы говорыты попуольску? — А ўсяк понімаемо. — Говорыэтэ посвоёму. — Посвоёму хучэй будэ і бліжэй. — І простіей. — Добрэ, як про сэбэ троху знаемо, про сэло, про парафію. Я до сёго споткання прыготовуваўся досыць доўго, бо буольш як дэсять ліет інтэрэсуюсіе генеологіею, гісторыею свойеі сэм’йе, маю роспісаных буольш як восімсот чоловіек — пачаў спадар Яўген Семянюк. Працяг ягонага выступлення прадоўжу на „мове”. Спачатку хачу падзякаваць галоўным чынам людзям з Рыгораўцаў. Санька Бандарук, якога ўжо восем гадоў няма між нас, многа мне расказваў пра вайну і пра ўсе падзеі, якія тут адбываліся. Мая цёця Насця Стэпанюк многа мне расказала, і іншыя. А адносна гісторыі парафіі ў Вульцы, то я карыстаўся дакументамі. У „Бельскім Гасцінцы” (...) |