Чаму радавацца?

Уладзімір ХІЛЬМАНОВІЧ

Людзі прывыклі ўспрымаць свет, зыходзячы са сваіх асабістых поспехаў ці няўдач. Аднак бывае, што часам тое, што спярша здаецца пазітыўным, насамрэч прыносіць адмоўныя наступствы і эмоцыі. А часта і наадварот. Меў усё ж рацыю дзядзька Айнштайн, кажучы, што ўсё ў гэтым свеце адноснае і залежыць пад якім вуглом, ракурсам і аспектам разглядаць тую ці іншую з’яву. Але ёсць радасці асабістыя, а ёсць грамадскія, калектыўныя. Калі ў адзін дзень брытанскі „Лестэр” становіцца чэмпіёнам Англіі, а праз дзесяць хвілін ураджэнец гэтай мясцовасці Марк Сэлбі выграе тытул чэмпіёна свету па снукеры, то ўвесь горад як мінімум суткі „стаіць на вушах”, святкуе і радуецца поспеху сваіх. Калі крымская спявачка Джамала выйграе конкурс Еўрабачання, то цешыцца ўся Украіна, нягледзячы нават на ўсе нястачы, няўдачы і перманентную, надзвычай дзіўную, вайну. Асабіста я за такімі конкурсамі не сачу, стаўлюся да іх надзвычай скептычна і ўсведамляю ўсю суб’ектыўнасць іх вынікаў. Але завочна таксама радуюся за поспех украінцаў. У іх ёсць гэтыя маленькія грамадскія радасці. Канешне, ні перамога Джамалы, ні выхад футбольнай зборнай у фінальную частку Еўрачэмпіянату, не вырашаць праблемы палітычнага крызісу, карупцыі і развіцця гаспадаркі. Але такія падзеі яднаюць нацыю, дадаюць ёй пазітыву і натхнення, ствараюць светлы настрой і даюць новыя імпульсы.

У скрозь аўтарытарных Расеі і сённяшняй Беларусі зусім не так. У пуцінскай Расеі радуюцца (...)