У палескай глыбінцы (30)

Ганна КАНДРАЦЮК

Ці многа ў вас Якубовічаў?

— Калі ўлічыць яшчэ тых з сяла Лугавое (паўкраінску Луговэ), адкуль пайшоў наш радавод, дык найменш дзвесце чалавек будзе, — кажа Сяргей Якубовіч з сяла Міляч.

Сяргей — малады настаўнік гісторыі, ад пяці гадоў асвятляе тэму радаслоўнай жыхароў сваёй мясцовасці. Вынікі пацвердзілі здагадкі і сямейныя пераказы. За тры апошнія стагоддзі колькасць мясцовых прозвішчаў амаль не змянілася. Што гэта значыць? Што іх грамадскасць заўсёды была закрытай і ўсе тут прыходзяцца сабе сваякамі...

— Дык чаму вашы хлопцы не ехалі за жонкамі ў Пераброды? Гэта ж адносна блізка?

— Яны пэўна хацелі б прывезці адтуль жонак, — кажа Сяргей, — але на гэта не дазвалялі балота і паводкі. Больш чым палову года нас раздзялялі непраходныя разлівы і таму ніхто спецыяльна не кіраваўся ў той бок. Так што сама прырода вырашала пра наш лёс.

* * *

Так, так. Пасля першай паразы я зноў вярнулася ў Міляч адшукаць Сяргея Якубовіча. Толькі цяпер я зразумела, наколькі складаны быў мой выклік. Знайсці патрэбнага Якубовіча сярод двух соцень іншых аднафамільцаў гэта так, як палічыць усе ліпы ў пушчы.

Мая рашучасць не пагасла дзякуючы Любе Красько з таго ж Лугавога. Раней мы наткнуліся на сябе ў адным цягніку і ў адным купэ на трасе Ковель — Сарны.

Люба напамінала мне вясковых сябровак з нашай падляшскаплемянной айчыны і з цэлай душы хацела дапамагчы. Цягам дзвюх (...)