У палескай глыбінцы (23)

Ганна КАНДРАЦЮК

Надзея Яўсовіч ужо выглядала мяне перад сваёй белай хаткай, у глыбі поля. Я пакінула машыну ля крыжа, прыаздобленага каляровымі стужкамі і ручніком. Далей трэба было ісці пяшком. Раней тут быў канец сяла, які ў Перабродах завуць Адрынкі.

— Вы сабе поспілкуйтэся, а я загляну да маці, — сказаў Юры.

У перакладзе гэта значыла, каб мы сабе спакойна паразмаўлялі. На Палессі ўсё здавалася больш запаволеным і аддаленым. Нават дарога, якая вяла да хаткі спявачкі, падоўжылася ў дватры разы. Магчыма, так спрацавала ўзрушанасць, якая ахінула мяне ад галавы да ног. Надзея Яўсовіч явілася мне самым дасканалым увасабленнем палескай песні, насычанай магіяй, болем, сэрцам і сілай. Паўпустынны краявід, які распасціраўся наўкруг хаткі, толькі ўзбуйняў гэтае пачуццё. Я ішла сярод пясчаных узгоркаў, зрэдку аброслых бярэзінай, і паўтарала як мантру словы перабродскіх жанчын, якія гаварылі, што песня складаецца з гора... Пясчаныя, маласпрыяльныя для гаспадаркі дзюны падказвалі, што гора тут заўсёды было пад дастаткам, ды нават намнога больш, чым трэба для паўнакроўнай песні.

* * *

Спачатку мы прыселі на лавачцы ля хаты, каб пагаварыць пра жыццё і надвор’е. З перспектывы Перабродаў вайна здавалася адлеглай і нерэальнай. Нават той факт, калі ўдвая панізілі пенсію, які бударажыў гарадскіх пенсіянераў, тут здаваўся быць на другім плане. Галоўнае, каб вайны не было. На лавачцы пад белай хаткай, за якой (...)