У палескай глыбінцы (21)

Ганна КАНДРАЦЮК

У Перабродах я жыўцом вярнулася ў часы свайго дзяцінства. Я не спадзявалася, што дзесьці ў свеце захаваўся яшчэ такі кавалак свету, які жыва напамінаў кадры з мінулага Падляшша і адначасова рэальна і звычайна існаваў у канкрэтным месцы і сучасным часе. Здзівіла мяне драўляная забудова і вялікая колькасць людзей. У кожнай сям’і былі тры, часам чатыры пакаленні: дзеці, бацькі, дзяды і прабабкі — як вядома — усе жанчыны, і тыя гарадскія, і тыя вясковыя, жывуць найдаўжэй. Усюды хадзілі гусі, індыкі, козы, куры, цацаркі. Час ад часу па шырокай пясчанай вуліцы імчала фурманка. Наваколле школы, дзе якраз адпусцілі з урокаў дзяцей, напамінала крыклівы, вясёлы мурашнік, ці як сказалі б у нас: скварэчнік. Сапраўды, падляшскія назвы і словы поўнасцю прыставалі да мясцовых вобразаў і эмоцый. Хоць больш за моўнае падабенства ўражваў тут генетычны краявід. Мясцовыя людзі з выгляду напаміналі маіх сваякоў і суседзяў, а не жыхароў іншай краіны. Магчыма тут, на палескай Дуброўшчыне, ля самых вялікіх, дзікіх балот Еўропы, знаходзілася міфічная прабацькаўшчына. Ці не адсюль прывандравалі нашы продкі на Падляшша?

— Госцю для вас прывёз! — аб’явіў весела Юры.

— Добра, — прывіталі нас Іван і Наталля, маладое сужонства з дачушкай Сашай на руках.

Іван, унук спявачкі Ганны Чмунэвіч, меў на нагах скураныя паляўнічыя боты, якія смела маглі б пазмагацца за марку рэгіянальнага прадукту. Менавіта такімі ботамі ў міжваенны (...)