Стэфанова нага

Міраслаў ГРЫКА

Стэфану, майму суседу з моманту аварыі, у якую трапіў некалькі гадоў таму на працы, дакучае раструшчаная нага. Некалькі дзён таму я падсеў да яго на лавачку і пачалі мы гамонку, як б сказаў, дабратлівую. То пра суседзяў, то пра бежанцаў, заліваючых Еўропу як вялікая хваля. Твар Стэфана раптам скрывіўся ад болю, як быццам па яго назе прабег цягнік «Pendolino». А зараз пачалося праклінанне: а то чэргаў да лекара і цэнаў на лекі. А то на прэм’ерміністр Копач, якая кіруе расстроенай дзяржавай так, як звышхуткі цягнік ездзіць па раз’еханых пуцях — гэта значыць, з вялікай шыкоўнасцю, але наперад быццам бы і не вельмі. То на дармаедаўпалітыкаў. З’ехаў аднолькава ўсіх, у тым ліку і ад ПіС, і ад ГП. Таксама і тую паню, якая прэм’ерміністрам не з’яўляецца, але порацца бы якое шыла ў мяшку, колючы да крыві кожнага, хто ўсадзіць туды сваю руку. Стэфан не чытае газет, але ў палітыцы разбіраецца, як кожны, хто атрымлівае веды аб сучасным свеце з тэлебачання. Мае ў сваім тэлевізары тэлеканалаў больш за сотню ў танным спадарожнікавым пакеце, як ён кажа, мае ўжо сечку ў сваёй галаве, перш чым паглядзіць палову з іх. Такім чынам, самакрытычна прызнаецца, што яго веды настолькі фрагментаваная, як палавінчатыя, але згодныя з яго растаропным розумам. Тым не менш, прызнаецца, але толькі тады, калі не баліць нага. У адваротным выпадку ўладу над яго здаровым розумам пераймае другая частка, поўная атрутнага невуцтва, бяздумная і агідная па змесце (...)