Што (з)рабіць

Міраслаў ГРЫКА

Гэта адбылося ў апошнія мінулагоднія школьныя дні... Патэлефанавала мне сяброўка з Варшавы з драматычным пытаннем: што рабіць? Улічваючы, што тое ж пытанне, таксама загаловак вядомага маніфесту аднойчы пастаўленага таварышамбальшавікам Уладзімірам Леніным, я нахіліўся над ім з увагай і павагай. Вось сяброўчына дачкападлетак вярнулася ў пятніцу са школы і сказала ёй, што ў выхадныя арганізуе імяніныімпрэзку, на якую запрасіла ўсіх аднакласнікаў. Гэта ўсяго толькі каля 30 чалавек. Але гэта не праблема, што кватэра маленькая, таму што сустрэча адбудзецца ў Макдональдсе. Гэта новая вучнёўская традыцыя. Акрамя таго, яна таксама запрашае ўсіх вучняў з паралельных класаў. Але гэта таксама не праблема, таму што ў навакольным Макдональдсе можа змясціцца да 300 чалавек. Мая сяброўка ўжо і так напалоханая бессэнсоўнай экстравагантнасцю дачкі, палічыўшы хутка, што можна чакаць не менш чым 150 гасцей, звалілася ў паніку. Не слухаючы больш тлумачэнняў дачкі, выбегла з хаты. Вядома, яна забылася захапіць у руку мабільнік. У цяперашні час можаш забыцца пра ўсё: пра ключы, пра кіпячае малако на пліце, пра дзіця, пакінутае ў дзіцячым садку; можаш нават забыць сваё імя. Але забыцца аб мабільніку нельга ў любым выпадку! Яго самыя заўзятыя аматары не расстаюцца з ім, нават ідучы ў туалет. Дзеці ставяцца да сваіх шыкоўных айфонаў або іншых плэераў як да найбольш прывабных прытулянак, без якіх ім не заснуць. Будучы нядаўна госцем у аднаго сужонства, (...)