У палескай глыбінцы (2)

Ганна КАНДРАЦЮК

У адным сяле пра мой нечаканы візіт, спыталі такімі словамі:

— Якім віэтром вас прывійело?

Якраз у той дзень павяваў вясновы вецярок, у агародчыках і садах квітнелі цюльпаны і вішні. Вясна ў кантэксце вайны, стомленасці, безграшовасці і страху, здавалася найбольшым дабром і цудам. Мне прыемна было ў такое надвор’е расказаць пра від ветру, паясніць, што ў палескую глыбінку паклікалі мяне старыя песні ад сяла Пэрэброды*. У Пэрэброды ля непраходных Альманскіх балот на мяжы з Беларуссю траплю ажно ў пяты дзень падарожжа, калі зацвітуць на падмоклых лугах беларужовыя плахты светніку.

А зараз, калі трымацца палескай паэтыкі, з усіх куткоў павявала дзікім жахам. Чыгуначны вакзал у Ковелі нейкія дзесяць гадоў назад прыкідваўся вялікім светам. Там дзень і ноч бурліла жыццё і кругласутачна працаваў рэстаран, да якога апрача пасажыраў цягнуліся гарадскія індывіды і начныя маркі, таксама вечна былі перапоўнены залы адпачынку, з за чаго прыходзілася драмаць на драўляных крэслах сярод гутарак, храпення, кашлю і смеху, якія час ад часу заглушвалі гукі опернай музыкі, бо якраз адпраўляўся цягнік у Маскву або Севастопаль. Увесь гэты шал і прыгода, спех, смех і кашаль здаваліся сёння нерэальным сном, забытай песняй. Хоць далей чакальныя залы аздаблялі штучныя пальмы, яны ўжо застаўлялі думаць не пра прэстыж, а пра няслаўнае выгнанне з раю. На цэлым вакзале, у розных кутках, выседжвала можа пяць, можа сем (...)