Дапстрыкаўся?

Міраслаў ГРЫКА

Быццам бы наступіла зіма, і зараз сышла. Цэлымі днямі плюхоча дажджом, дзьме ветрам. Здавалася б, добра, што не холадна, але заадно і нядобра. Таму што людзі забарыкадаваліся ад дрэннай аўры ў хатах і каб не завянуць, ад світання да захаду гайдаюцца перад тэлевізарамі. От, цяпер гэта такое акно ў свет. Нібы шкляцца празрыста, як быццам маляўніча, і ўсё ж яны цесна закрытыя, не бачаць сусед суседа. Дык і ніхто не мае падставы, каб наведаць кагосьці, пабалбатаць, паскардзіцца на жыццё, на ўладу, на дурное надвор’е. Ці хаця б даведацца, што ў суседа або суседкі, якія дажываюць глыбокай старасці ў напаўразбураным доме — разам падумаць ці маюць чым напаліць у печы. А можа нават змовіцца і вырашыць разам іх наведаць. Толькі аб чым з імі размаўляць? Яны не маюць тэлевізара, а калі маюць, дык свецяць ім, каб ашчадзіць лямпачку. Ну, па меншай меры, каб трохі паслухаць чалавечай гаворкі. Дзіўнай гаворкі, не сваёй, але ўсё ж такі чалавечай. Зрэшты, не мае значэння хто і што кажа, таму што ніхто нікога не разумее. Так як жывуць людзі ў сваіх закрытых светах, так і гавораць на розных мовах. Той, хто сочыць толькі за серыялам, не разумее таго, для каго лічыцца толькі рэгіянальны канал. Пульт тэлевізара не толькі выключае непажаданую праграму. Адключае цікавасць да іншых людзей. Хто хоча паглядзець на каралавыя рыфы паўднёвых мораў, пстрыкае ў пульт дыстанцыйнага кіравання, і зараз нырае ў блакітных глыбінях. Яму ўсё роўна, што на паверхні (...)