Ніхто іншы

Міраслаў ГРЫКА

У першы дзень года, «грыгарыянскага» Новага года, спыніўся перад маёй брамкай конь. Конь сапраўдны. Цяжка дыхаючы ад бегу, успенены на пысе, успацелы, нервова хітаючы хамутом, з тырчаўшай дугой над распырханым ілбом, запрэжаны ў двухаглоблевую фурку з лавачкай паміж гнаянак і на балёнавых колах. Даўно я ўжо такога цуду з мінулага не бачыў. Здаецца, у апошні раз тры гады таму перад крамай у Нарве. Стаялі так, значыць, фурка, конь, а за ім нейкія «мерседэсы», «опелі», «форды»... Калісь і мяне забіраў мой дзедка на такія далёкія пакупкі: па два мяхі солі, мяшок цукру, банку нафты, шпульку тонкіх нітак для бабулі і жменю склееных... карамелек для ўнука. Смакталі мы іх разам з дзедкам на зваротным шляху, пільнуючыся, каб хоць некалькі цукерак пакінуць для бабулі.

Я выйшаў на ганак — узбуджаны, заінтрыгаваны. З фуркі вылузваўся мой знаёмы, жыхар наднарваўскага трыснягу, пасяліўшыся там на прадзедаўскім хутары. Я быў у яго раз ці два разы ў гасцях. Малая хатка, клунька, хляўчук і сабачая будка пастаўлены на пясчаным узвышшы, адкуль адкрываецца шырокі від на прадалінныя балотна-чаротавыя поймы Нарвы. Калі рака яшчэ свабодна выплывала з берагоў, калі яна была вольная ад ярма семяноўскіх плацін, а дзікія лугі апляталі шматлікія шчупальцы старыц, тое пясчыстае плыткаводдзе з западаючыміся ў яго будынінамі здавалася быць самотным чалавечым востравам у вялізным акіяне. Мабыць, Востравам Пасхі, найбольш самотным з усіх выспаў? Ці, можа (...)